منطقه‌گرایی نهادمحور در جنوب آسیا و تاثیرات آن بر افغانستان (2021 - 2007)

منطقه‌گرایی فرایندی است که طی آن، واحدهای سیاسی در چوکات یک نهاد مشترک، با هم‌دیگر همکاری می‌کنند. هم‌چنان برای رسیدن به اهداف مشترک و مقابله با تهدیدات مشترک، اقدام می‌کنند. هم‌زمان با پایان جنگ سرد و حاکمیت نظام چندقطبی بر نظام بین‌الملل، منطقه‌گرایی در جنوب آسیا نیز با شکل‌گیری سازمان همکاری‌های منطقه‌ای جنوب آسیا یا «سارک» آغاز شد. این سازمان در سال 1985 با حضور هند، پاکستان، بنگلادش، سریلانکا، نپال، بوتان و مالدیو تاسیس و سرانجام افغانستان نیز در سال 2007، رسماً عضویت آن را کسب کرد. منطقه‌گرایی در چوکات یک نهاد بین‌المللی برای کشورهای عضو، می‌تواند آثار و پیامدهای مثبت و یا منفی داشته باشد. سوال اصلی این است که منطقه‌گرایی نهادمحور در جنوب آسیا چه تاثیرات بر افغانستان از 2007 تا 2021 برجای گذاشته است؟ برای پاسخ به پرسش فوق، در این مقاله، ضمن مرور مباحث مفهومی و نظری، تاثیرات مثبت عضویت سازمان سارک برای افغانستان بررسی شده و سپس، اشاره‌ای به پیامدهای منفی آن نیز صورت گرفته است. در تحقیق حاضر از روش تحلیلی - توصیفی با داده‌های کتاب‌خانه‌ای، استفاه شده است.